(tytuł oryginału: Piesjenka o Wan’kie Morozowie) 

I czegóż chcieć od tego Wani?
Wszak jego winy nie ma w tym.
Wszystkiemu winna tamta pani,
że poszedł za nią tak jak w dym. 

A pasowałoby mu wszystko,
już wszystko bardziej niż ten traf,
że z cyrku złapie go artystka,
na linie tańcząc pośród braw. 

Już w pierwszym geście powitania,
gdy w górę wzniosła białą dłoń,
ujęło Wanię pożądanie
bez kresu w swą przepastną toń. 

Marusię swą porzucił nagle,
a potem co noc, aż do dnia,
z artystką szalał w chińskiej knajpie,
a tam Marusia z żalu schła. 

A Wania tamtej na stół ciskał
meduzy i w trzech smakach drób,
nie wiedząc nic, że ta artystka
wciąż wodę z mózgu robi mu. 

Bo nie wierzymy w czas kochania,
że miłość biedy przyda nam...
Ech, Wania, Wania, biedny Wania...
Ot, spójrz, po linie idziesz sam. 

tłum. Wojciech Młynarski 

szybko, na 2/4
wstęp          //: f / f / c / c / G7 / G7 / c /^c ://
zwrotka        //: c / c / G / G / G / G / c / c /
               / As /As / f / f /G7 /G7 / c / ^c ://